Među Slovenima ova tradicija se u kontinuitetu najbolje i najduže održala kod Srba, gdje je uspješno prenijeta kroz hrišćanstvo do današnjih dana.

Istorijski gledano, slava je hristijanizovani oblik starog slovenskog praznika posvećenog mitskom pretku porodice, odnosno porodičnim precima uopšte. Ona potiče iz kulta predaka, jednog od najvažnijih praslovenskih kultova. Stari Sloveni, ali Srbi posebno, veoma su držali do porodice i odnosa prema precima, pa je Slava tada (a i danas) održavala tu jaku vezu sa precima i porijeklom. Slavljenjem, porodice su prenosile kulturno nasljeđe sa pokoljenja na pokoljenje i čuvale svijest o sopstvenom porijeklu.

U prilog teorije da krsno ime – slava pripada kultu mrtvih, govori i spremanje koljiva o krsom imenu koje se upotrebljava u kultu mrtvih. Kako se čvrsto vjerovalo da pokojnici nastavljaju život poslije smrti, što se ogleda u pogrebnim ritualima popu daća, kada se trećeg, sedmog, dvanaestog i četrdesetog dana poslije smrti pokojnicima na grob odnosi hrana i piće, kao i poslije šest i 12 mjeseci, uz druge posebne praznike mrtvih, zadušnice, koje se proslavljaju na grobovima i po kućama, otud se i na dan slave predaka kao žrtva umrlima prilaže hrana i žito, a ova gozba se tako prenijela i do današnjih dana u vidu bogate slavske trpeze, obrednog kolača i slavskog žita.

Najstariji pomen slave u našim krajevima potiče iz 1018. godine. Postoji teorija da su Srbi u vrijeme pokrštavanja, negde krajem 9. vijeka, sam dan masovnog krštenja uzimali kao dan sveca zaštitnika ili je svako pleme usvojilo svog zajedničkog zaštitnika.

Kako je paganski narodni običaj bilo nemoguće iskorijeniti i kod ranih Srba koji su primili hrišćanstvo, mudri srpski arhiepiskop Sveti Sava je u 13. vijeku kanonizovao stare narodne običaje i uputio sveštenstvo da ih nasilno i uzaludno ne progone, nego da im daju hrišćansko obilejžje. S druge strane, zabranio je svečarske gozbe sa krvnim žrtvama kod crkve. U crkvi su tada počele da se vrše službe svetitelju, a gozbe su morale da se obavljaju u kući domaćina koji slavi svog zaštitnika kao krsnu slavu.

I tako je slava stigla u hrišćansko-pravoslavne običaje.

Današnju formu slava konačno je uobličio mitropolit Srbije Mihailo 1862. godine. Danas, pored porodične slave, postoje i crkvene, seoske zavjetine, gradske, slave uduženja i društava, pa čak i stranačke ili zanatlijske slave.

I tako je kroz istoriju hrišćanstva kod Srba, slava ostala glavni dokaz o porijeklu još od paganskih vremena.